3 aug Sequoia

Vandaag is de eerste dag dat we lange wandelingen gaan maken. Hiervoor hebben we maanden getraind - niet dus. Als ik opsta kan ik mijn sportschoenen niet vinden. De tent, de koffers en de auto worden doorzocht, maar niks. Uiteindelijk vind ik ze terug in de berenbox. Juist ja.

We ontbijten in de snackbar bij de winkel en nemen dan de shuttlebus vanaf Lodgepole. We stappen uit bij de halte bij de General Sherman Tree en bekijken deze boom even. Het is weliswaar de boom met het grootste volume ter wereld, maar het is niet de mooiste boom, althans dat vind ik (waarschijnlijk vind de boom dat van mij ook).

in het midden de Sherman Tree

Een van de General Sherman Tree afgevallen takje

De meeste toeristen komen niet veel verder dan deze boom en dat is jammer, want verderop staan veel meer en mooiere bomen. We lopen daar de Congress trail.

 

Zoek de twee dochters

Daarna lopen we via een andere trail naar de Crescent Meadow waar vaak beren worden gezien - haast elke dag een moeder met jongen volgens de buschauffeur.

Maar vandaag geven de beren niet thuis. Hebben wij weer.

Geen beer te zien

We pakken vervolgens de shuttlebus naar het museum en vandaar een bus naar Moro Rock. Daar splitsen we. De dochters gaan de rots beklimmen - dat hebben wij al een keertje gedaan maar zij nog niet - en wij lopen naar een groepje bomen getiteld de Parker Group. Daar hebben wij in 1988 een foto van mij gemaakt die we willen overdoen.

De Parker Group bevindt zich bij de oranje pijl

Twee jaar geleden hebben we dat ook geprobeerd, maar toen hebben we dat niet helemaal goed gedaan - ik stond toen bij de verkeerde boom (foutje). Dit jaar hebben we een printje bij ons met de foto van 1988. We maken de foto en terwijl we het resultaat van nu met dat van 1988 vergelijken - zowel de bomen als ik zijn wat dikker geworden - raken we in gesprek met een jong Amerikaans stel. Wat blijkt: zij zijn ook een foto aan het nadoen. In 1985 had haar vader een foto van haar moeder gemaakt staande voor deze bomengroep. Haar moeder was toen een paar maanden zwanger. Nu is zij een paar maanden zwanger en maken ze net zo'n foto. Heel sterk dat twee mensen tegelijkertijd hier een foto van ongeveer dertig jaar geleden namaken. Linksonder de foto uit 1988; rechts die van 2017.

 

De Parker groep van opzij

Als we weer terug komen bij het museum, zien we daar onze dochters staan, schuilend voor de regen. Het regent vervolgens even heel hard, maar als we weer terug zijn bij de camping is het weer droog. Het is ondertussen een uur of vijf en we besluiten om ook nog de trail naar de Tokopah Falls te lopen. De jongste loopt mee, de oudste gaat ondertussen een was draaien.

De trail begint bij onze camping en loopt daarna heuvelopwaarts door een bos. Daarna wordt het rotsachtiger.

De dochter heeft natuurlijk veel meer energie dan wij en ze vraagt of het goed is dat ze in haar eigen tempo gaat lopen. Tuurlijk, we zien je boven wel. Wij doen er uiteindelijk 75 minuten over, zij maar 55 minuten. Het is niet echt een waterval maar een aantal cascades achter elkaar maar wel mooi om te zien.

Als we weer op de camping zijn (na 50 minuten lopen) en de was klaar is, gaan we uit eten bij de Wuksachi Lodge, even verderop. We hebben niet gereserveerd en moeten meer dan een uur wachten. Die tijd brengen we door met een kaartspelletje. Terug op de camping worden er weer marshmellows geroosterd.

Overnachting: Lodgepole Campground